Laatste stukje Vietnam

Zaterdag 17 Februari tijd gaat snel de laatste dagen in Vietnam breken langzaam aan.

Vandaag onderweg met een luxe slaapbus naar SaPa een reis van 6 uur.Waar wij ook een overnachting gaan doen in SaPa

Slaap cabine

Internet USB LCD

iedereen een eigen cabinzennnnnn

Aangekomen in SaPa na een lange maar relaxe busrit. En dan heb ik het even niet over de chauffeur en zijn begeleider die eigenlijk zijn werk niet echt leuk vind denk ik. Stress hoofd. Nu blijkt dat de bus maatschappij wordt ingehuurd door de organisatie die wij geboekt hebben en dat merk je dan gewoon aan de chauffeur.  ZE krijgen de bus toch wel vol. Ik zelf had het gevoel dat ze niet zo blij zijn met Europese mensen. Zo zag je dat de lokale mensen in 1 bus gezet werden en de rest Europese bij elkaar in een bus. Paar Vietnamese mensen die er in zaten konden bij een benzine pomp uitstappen. Melanie wou plassen en Natasja roken maar werd niet toegelaten om naar buiten te gaan met een hand gebaar naar Natasja waar je u tegen zegt moest ze de bus weer in..bleek niet zo heel fijn dus die kwam lichtelijk opgewonden binnen🤣. Denk dat de chauffeur gewoon jaloers is dat wij kunnen slapen en hij niet. Hij heeft dit ook wel laten weten tijdens de rit. Hij reed echt of hij in een Ferrari zat. Na de vraag aan Melanie of ze beetje geslapen had zei ze. NOU HAD HET GEVOEL DAT IK IN HET PROGRAMMA DE GEVAARLIJKE WEGEN ZAT. Whaha

Grappige is dat wij Nederlanders altijd alles meenemen broodje Cola snoepjes nou niets mocht mee de bus in. Dus snoepjes en cola binnen smokkelen en dan hopen dat je niet ergens aan de kant van de snelweg eruit gezet wordt. Je voelde je echt een puber die stiekem een snoepje uit de tas pakt en dan stiekem op eet whaha spannend!!!!!.

SaPa

Aangekomen met de bus bij ons hotel, we waren natuurlijk benieuwd naar de kamer maar moesten de koffers bij de receptie achterlaten,want eerst even lunchen.  De lunch was echt goed te doen wel Vietnamees maar daarom zijn wij hier ook. Ik ben echt loempia verslaafd maar nu wordt je er wel mee overvoed whaha maar blijft lekker. Na de lunch wilde wij naar de kamer maar het busje stond klaar om naar Cat Cat Village te gaan,dus hup het busje weer in. Nog steeds nieuwjaar viering hier en weekend dus extreem druk.

Na 10 minuten moesten wij uit stappen omdat het busje niet door de stroom van scooters kon komen dus lopend naar het dorp. Niet wetend dat dit 1.5 uur lopen was met smalle straatjes en trappetjes.  Als een intercity lopen we snel de marktjes langs de trappen voorbij. Mensen op internet waarschuwen toeristen dat je lastig gevallen wordt. Maar wij waren zo snel voorbij dat ze alleen een schaduw zagen whaha.

Eenmaal beneden in de Village was het echt onwijs mooi

De mensen wonen hier gewoon en komen het dorp niet meer uit, zijn zelfs niet naar een andere plek geweest dan daar. De huisjes hebben totaal geen luxe. Leven als een soort stam zonder stromen water of elektra.  Lopen wij te zuren dat een hotel te slecht was. Ze waren wel allemaal heel gelukkig.  Ik denk ook echt dat alle luxe je niet gelukkig maakt en dat het belangrijkste contact met vrienden en familie alles zeggend is. Is ook niet wat je gewend bent. Zegt  de gene die net met een luxe vip bus is aangekomen.

Langzaam terug naar de bus. Iets van 250 trappen omhoog 3 keer moeten stoppen whaha. De hoogte doet veel met je. Eenmaal boven hoorde wij dat wij nog 800 meter moeten lopen. Wij kijken rechts en zien een electrische buggy . Nou wat denk je whaha de dames zaten er in hoor werden voor 1 euro omhoog gereden.  Toen wij op de parkeer plaats stonden voelde dit een beetje vreemd. Er werd ons verteld dat het busje niet kon komen omdat het te druk was. Verschillende mannen kwamen in de buurt staan en wilde ons op een scooter hebben. SO So onze gids dame vertelde dat dit niet duur was. Nou sorry maar dit gaan wij niet doen. Omdat wij met 9 personen waren hebben wij dit allemaal geweigerd.  Dus moest ze wel wat doen. Lopen zei ze 1 uurtje daar is dus bus. Dus iedereen now way. De veiligheid daar was niet oke maar dit kunnen wij hebben. In ene na 20 minuten stond ons busje er. Het kon dus wel eenmaal erin werden wij half wegen er weer uitgezet en.moesten wij weer wachten. 45 minuten later kwam er een busje met een familie erin daar moesten wij tussen 2 andere dames werden achter gelaten. Die achteraf bleek bij een verkeerde hotel werden afgezet dus een taxi moesten nemen naar ons hotel. Eenmaal bij ons hotel het was al laat konden wij wel inchecken maar moesten ook direct aan het diner. Ook deze was weer goed. Daarna naar de kamer zag er allemaal prima uit alle 3 even lekker een douche genomen en savond even een cocktail gedronken in een leuke bar. We waren behoorlijk moe en de volgende dag hadden wij weer een uitje dus moest 6.30 uur aan het ontbijt dus hup naar bed. Melanie gaat op het bed zitten en zegt onee hij geeft totaal niet mee. Nou denk dat als ze op de grond had gaan leggen ze het zelfde gevoel had whaha .Maar ze heeft gewoon kunnen slapen ik vind het knap..

Ontbijt was niet heel veel en rijst zo vroeg nee dank je. Vandaag naar Fansipan grootste en hoogste kabelbaan 3000 meter hoogte in. Er stond behoorlijk wat wind en wij hadden dikke kleding mee. Wat ZoZo nu goed geregeld had was dat wij 1 van de eerst bij de kabelbaan waren eenmaal erin duurde het ongeveer 20 minuten voor wij boven waren. Onwijs mooi uitzicht. Eenmaal eruit voelde wij hoe koud het was beneden was het 25 graden boven 5 met behoorlijk wat storm. Toen Natasja en ik naar boven maar de Boeddha beeld werd ik door de wind tegen de trap aan geduwd als je dan lacht op die hoogte en de wind in je gezicht whaha nou hoef niet uit te leggen hoe je dan naar lucht hapt als een visje op het drogen.

Nou gauw weer naar binnen bakkie koffie lekker de prijs opgeschroefd en een croissant hier waren wij echt aan toe. Langzaam lopend naar de kabelbaan om naar beneden te gaan neem ik een hap. Hmmm smaakt vreemd kan alleen niet thuis brengen waarna. Net voor ik nog een hap wil nemen zegt Natasja BAH smaakt naar kots. Nou echt ging net zelf niet over mij nek rende naar de prullenbak en heb hem weggegooid.  Ze had gelijk dit is wat ik zocht. Wij zien Melanie nog met een dicht zakje in de kabelbaan zitten en vertelde dat wij hem niet nemen door de smaak,ze neemt een hap en de hele gezicht vertrekt. In kleine delen kwam het broodje er weer uit. Gieren van het lachen gleden wij Langzaam naar beneden.

Eenmaal in hotel nog een.lunch en werden wij opgepikt voor de terug reis dit keer wel in een slaap bus maar niet de luxe . Alles moet je proberen. Nou het zag er best goed uit eenmaal binnen lagen wij redelijk goed bij het raam je kon redelijk liggen dus moet goed komen. Echter Natasja der leuning ging niet recht op,nou zegt ze ga niet de hele weg liggen. Dus rollend eruit spullen mee en naar voren, testen of alles het doet en rollend met op gerolde knieën eindelijk op een ligstoel.whaha komt de chauffeur schreeuwen dat ze daar weg moest. Ik zie het zo gebeuren en ik kon niet meer. Zwaar de p erin rollend er weeruit gestrekt in het gang pad schreeuwen naar de chauffeur in Nederlands en toen in het Engels waar ze dan moest liggen. Nou dan maar achter mij eindelijk ligt of zit ze goed. Tot mijn verbazing werd op de plek waar ze weggestuurd werd een Vietnamese vrouw neergezet. Whaha en door. De 6 uur duurt best even dit keer maar na een vermoeiende trip en reis weer veilig in Hanoi. 

Vandaag dinsdag 20 februari van Hanoi een vlucht naar Bangkok het zal weer niet de vlucht heeft vertraging en moeten als gekken rennen om de vlucht van bangkok naar phuket te halen.

we hebben het gehaald nu vlucht 6 naar phuket. Waar wij inmiddels geland zijn.

Op naar de zon.

Kus van ons